04-02-2014 …. D-DAY !! Interview in Brussel

Eindelijk is het zo ver ! het lang verwachte interview in Brussel. Hier wordt er beslist waar onze toekomst ligt. In België of in Amerika.
We hebben beslist om met de trein naar Brussel af te reizen. We rijden naar St-Truiden waar de parking aan het stations barstensvol staat dus parkeren we een beetje verderop en ook een beetje illegaal en snellen ons dan naar het station. Evy neemt kaartjes, 45 euro voor ons beiden, en dan is men verwonderd dat mensen voor de auto kiezen??
Veel overschot qua tijd hebben we niet want we staan maar drie minuten op het perron als de trein eraan komt. Na een reis van een dik uur komen we in Brussel aan. Ik had weer even op Google maps gekeken hoe ik moest lopen en dus wandelen we meteen bij aankomst naar de Ambassade om te kijken waar het precies ligt. We wandelen er voor door en zien de security twee wagens controleren, volledig met spiegeltje en al onder de wagens kijkend.
Dan wandelen we weer via het warandapark terug naar de stad en sloffen over de grote markt en brengen een bezoekje aan het pissend manneke van Brussel. We eten ook een broodje in de buurt en wandelen dan weer terug en zetten ons op een bank in het zonnetje, het lijkt wel een goede nazomerdag met zo’n tien graden. Om één uur lopen we terug naar de ambassade zodat we vroeg in de rij staan en dus ook als één van de eerste binnen mogen. Daar aangekomen worden we verzocht (heel vriendelijk trouwens) om nog even te wachten en ergens een koffie te gaan drinken omdat de ambassade nog niet open is. Wij lusten geen koffie dus even het hoekje om en terug op een bankje in het park gaan zitten. Ik kreeg er spontaan slaap van en moest zien dat ik niet in slaap viel op dat bankje. Van stress was dus geen sprake, bij beide niet trouwens. Om tien voor twee vertrekken we weer richting Ambassade en nu mogen we wel binnen. Slechts één persoon voor ons en die mag snel binnen. Twee minuten later volg ik en wat later mag Evy ook binnen. Toen had ik mijn jas al uit, mijn papieren laten bekijken en was ik al door de scanner gelopen. Evy onderging hetzelde proces terwijl ik al binnen moest en een nummertje moest nemen. 205 voor ons.
Inmiddels was Evy er ook bij en hebben we maar een kleine tien minuten gewacht op onze beurt. Er hangt een TV op waarop je nummer verschijnt als je aan de beurt bent en aan welk loket je moet zijn. Er zijn er negen. Wij mochten aan loket 8. Zo’n loket kan je trouwens vergelijken met een bank, behalve de microfoon en het vingerafdruk machine op de balie.
We hebben een supervriendelijke jonge meneer, in het Nederlands trouwens, en die vraagt ons welke papieren we voor hem hebben meegenomen. We overhandigen al de papieren en de kopies die we volgens de website nodig hadden. We overlopen alles even en zo te zien zit alles erbij. Papieren van de waarde van ons huis en het bewijs dat we al langer samen zijn dan de trekking van 1 mei 2013 hoeft niemand te zien. Dan worden er vingerafdrukken genomen en mogen we terug plaats nemen terwijl de jongeman alles in de pc ingeeft. Wat later opnieuw ons nummer op het scherm en terug naar loket 8, alles blijkt in orde, dus mogen we gaan betalen, 660$ voor ons twee en dan weer ons betalingsbewijs afgeven aan loket 8 en dan mogen we terug gaan zitten en moeten we het ‘interview’ zelf nog doen met de consul.
Dat wachten duurt erg lang. Deel 1 was klaar op een half uurtje en ik schat dat we om en bij het uur hebben moeten wachten eer we bij de consul geroepen werd. Dat was aan loket 2 en daar werd dan beslist over ons dossier. Hij stelde wat vragen, vooral over mijn school en wat ik precies gestudeerd had, en hoe lang. En ook wat voor werk ik nu deed en ook hoe lang. Hij excuseerde zich plots en ging dan even weg naar een collega en toen hoorde ik em iets zeggen van tools and dies. Dat ging dus duidelijk over mij. Blijkbaar wilde hij zekerheid met de jongeman van loket 8.
Toen hij terug kwam bleek het allemaal in orde want we moesten toen zweren dat we alles naar waarheid hebben verteld. Hij vroeg dan nog waar we ons zouden willen vestigen en of we er familie hadden en wanneer we ons zouden vestigen. Toen ik zei dat ik eerst nog een verkenningstrip wilde maken om de omgeving te checken zei hij dat we dat beter op ESTA deden. Maar aangezien je op ESTA moet invullen of je ooit een visum aanvraag gedaan hebt, dacht ik dat dit een eindeloos straatje zou worden, dus stelde ik hier een vraag over. Hij leek wat in de war en toen werden we doorverwezen naar een collega van hem die hij kort even briefte over onze situatie. Terug in het Nederlands nu weer en daar werd alles opnieuw even doorgenomen en uitgeklaard hoe we het beste inreizen de eerste keer.
We kregen dan ook nog een papiertje mee want er moet nog iemand terug gaan om de paspoorten mét inreisvisum erin te gaan ophalen. Onze enveloppe die we meehadden met zegels hebben we dus niet nodig gehad, dat werd zo niet gedaan vertelde de jongeman aan loket 8 ons eerder.
En dat was het eigenlijk … zij vroeg nog of we de eed al afgelegd hadden en toen we dat bevestigde kregen we nog een proficiat en een veel succes toegewenst en mochten we beschikken. Bij de security Evy haar handtas terug opgehaald. Zelfs de security man vroeg: en ? is het gelukt?
Alles ging dus eigenlijk gelijk een fluitje van een cent. Geen lastige vragen, papieren waren goed in orde. Enkel lang moeten wachten op de consul maar dat nemen we er graag bij.
We zijn dan terug gewandeld en even door de nieuwstraat gewandeld en zo richting Brussel Noord om daar de IC van 17u18 te nemen, terug richting St-Truiden. Meteen doorgereden naar Tongeren om bij Jef een dikke friet te gaan halen, onze bescheiden manier om dit te vieren. Nu volgt het ergste van het hele proces … de ouders en familie inlichten …