14-02-2014 …. Familie inlichten 

Pffff hier gaan we dan, tegen onze zin gaan we de familie inlichten, maar uitstellen heeft geen zin, het moet er eens uit. Na mijn werk rijden we meteen door naar de ouders van Evy. Als we het vertellen is de schok natuurlijk erg groot. De mama is er niet gelukkig mee maar als dat is wat we willen, moeten we dat doen. De papa reageert wat geschokter en er is veel onbegrip.
We proberen het zo goed mogelijk uit te leggen maar het dringt niet goed door.
Nadien rijden we naar mijn ouders en daar is het meer van hetzelfde. Met een dikke krop in de keel en tranen krijgen we het niet gezegd en dan zegt mijn papa het maar zelf: hij gaat verhuizen ….Grote schok, veel tranen, ontroostbare moeder. Papa begrijpt het beter en zegt dat we onze droom moeten waarmaken en de kans moeten nemen die we nu krijgen. Mijn moeder begrijpt het allemaal niet zo goed, de schok is te groot.
Mijn jongste broer is ook bij mijn ouders en zegt meteen : doen.
Na wat napraten rijden we naar mijn oudste broer, nog maar eens tranen eer we het kunnen vertellen. Als Evy het toch gezegd krijgt zegt grote broer: maar dat is toch wat jullie graag willen. Ja dat klopt wel, maar toch hebben we het gevoel dat we hen in de steek laten. Amber is nog lang niet vergeten, en we zijn er wel zeker van dat ze het ‘cool’ zou gevonden hebben dat haar nonk en tante naar Amerika zouden verhuizen. Maar het doet wel pijn om onze familie alweer een dosis pijn te bezorgen. Maar op zich wenst iedereen ons dit wel toe, omdat ze weten dat we het graag willen.
Ondanks dat dit een opluchting zou moeten zijn dat we van ons geheim verlost zijn, ligt het toch zwaar op de maag om iedereen zo ongelukkig te zien.
In de avond gaan we nog even naar de buren/vrienden, chat ik met mijn zus en nog andere vrienden. De volgende morgen naar mijn jeugdvriend, die toch even moet gaan zitten en op zaterdagavond lichten we nog vrienden in over onze plannen.
Conclusie is zoals verwacht: voor de ouders valt het erg moeilijk, heel begrijpelijk natuurlijk en ook verwacht. Mijn papa staat er het meest positief tegenover, al wil hij ook wel liever dat we in België blijven. Maar uiteindelijk aanvaard iedereen het wel, al zijn er velen die ons liever zien blijven. De vrienden reageren positief en wensen ons het beste en de meeste komen ons bezoeken zeggen ze (nu). We hebben in ieder geval geen definitieve breuken opgelopen, en dat is voor ons toch ook wel erg belangrijk. Uiteraard verwachtte we niet dat onze naaste familie zou staan te springen om ons te zien vertrekken. Maar we hopen dat ze ons blijven steunen de komende maanden en jaren.


28-02-2014 ….Forum inlichten

Ik meld ons nieuws eerst achter de schermen met mijn collega moderators, waar al snel de leuke reacties volgen.
Aangezien we de komende tijd heel wat vragen zullen hebben over de volgende stappen in het proces, plaats ik het nieuws enkele dagen later in het emigratie gedeelte van het AA forum. De reacties zijn , zoals verwacht op een Amerika forum, talrijk en leuk. Iedereen wenst ons veel succes en het is fijn dat zoveel mensen ons willen gaan volgen de komende maanden.
Ook mijn eerder geschreven berichten plaatst ik in gedeeltes op het forum om zo mensen en toekomstige emigranten een inzicht te geven wat er zo al allemaal komt kijken bij een emigratieproces via de DV lottery. Inmiddels heb ik dan ook al contact met enkele leden die in Phoenix wonen en die ons met plezier te woord staan, en ons de nodige informatie verstrekken, erg leuk om zoveel waardevolle hulp te krijgen. En we krijgen ook aangeboden om terplaatste af te spreken in mei om informatie uit te wisselen. Daar gaan we zeker proberen gebruik van te maken want zo kunnen we op korte tijd veel nieuwe dingen leren en zien en kennis maken met nieuwe mensen in misschien wel onze nieuwe thuisbasis.